Ο καρίπ’ς

Θεέ μ’, ντό πολλά τυρα̤ννί͜εις
[ν’ αηλί εμέν!]
και τ’ εμόν την καρδίαν;
[ντό να ’ίνουμαι;/ε! ν’ αηλί και βάι, ξαν, εμέν]
Εχώρτσες με ας ση γαρή μ’
[ν’ αηλί εμέν!]
’ς σα μικρά τα παιδία μ’
[ντό να ’ίνουμαι;/ε! ν’ αηλί και βάι, ξαν, εμέν]

Κάποτε είχα το γιαβρί μ’,
[ν’ αηλί εμέν!]
είχα και τα παιδία μ’
[ντό να ’ίνουμαι;/ε! ν’ αηλί και βάι, ξαν, εμέν]
Ατώρα όλα έφυγαν
[ν’ αηλί εμέν!]
και λύεται η καρδία μ’
[ντό να ’ίνουμαι;/ε! ν’ αηλί και βάι, ξαν, εμέν]

Α’έρ’ ι-μ’ κι αε-Θόδωρε,
[ν’ αηλί εμέν!]
Σουμελά Παναΐα
[ντό να ’ίνουμαι;/ε! ν’ αηλί και βάι, ξαν, εμέν]
Φέρ’τεν οπίσ’ το αρνόπο μ’,
[ν’ αηλί εμέν!]
τα μικρά τα παιδία μ’
[ντό να ’ίνουμαι;/ε! ν’ αηλί και βάι, ξαν, εμέν]