Ο σεβνταλής

Τον άνθρωπον τον σεβνταλήν
εγώ πολλά λυπούμαι
Εδέβεν ’ς σο κιφαλόπο μ’,
’κ’ επόρ’να ν’ εκοιμούμ’νε
Αχ! ’κ’ επόρ’να ν’ εκοιμούμ’νε

Πουλί μ’, εποίν’να παλαλά,
και είπαν «παλαλός έν’»
Είπανε «σεβνταλής έτον,
ερρούξεν κι εσκοτώθεν»
Αχ! ερρούξεν κι εσκοτώθεν

Σεβντάν είχα σο καρδόπο μ’,
γεράν απέσ’ σο ψ̌όπο μ’
Κι ακόμαν ’κι ανασπάλλω σε,
μελαχρινόν κορτσόπον
Αχ! μελαχρινόν κορτσόπον