Το Λιτοβόι, το Λιτοβόι

Το Λιτοβόι, το Λιτοβόι¹
αναμεσά σ’ ορμία
Εκεί -ν- έντανε πολλά
τρανόν έχ̌’/έν’ ιστορία

[Όι, όι, όι] Τρανόν έν’ ιστορία
[Όι, όι, όι] Αναμεσά σ’ ορμία

Και σο βαθύν τ’ ορμίν απέσ’
σα μαύρα τα λιθάρα̤
Εκεί -ν- εσκοτώθανε
και πολλά παλληκάρα̤

[Όι, όι, όι] Και πολλά παλληκάρα̤
[Όι, όι, όι] Σα μαύρα τα λιθάρα̤

Σο Πάικον και σο ραχ̌ίν
απάν’ και σα τουβάρα̤
Εφέκαν τα στουδόπα τουν
ρωμαίικα παλληκάρα̤

[Όι, όι, όι] Ρωμαίικα παλληκάρα̤
[Όι, όι, όι] Απάν’ και σα τουβάρα̤

Τα χώματα σο Λιτοβόι
με αίμαν ποτισμένα
Ήμπι͜αν να χταλεύ’ς θα ’βρήκ’ς
στουδόπα θαμμένα

[Όι, όι, όι] Στουδόπα θαμμένα
[Όι, όι, όι] Με αίμαν ποτισμένα

Σο μεϊτάν’ ’δέν πα ’κ’ έτονε
όλ’ έσανε Ρωμαίοι
Για τ’ έναν ινάτ’ τρανόν
η Ελλάδα όλον κλαίει

[Όι, όι, όι] Η Ελλάδα όλον κλαίει
[Όι, όι, όι] Όλ’ έσανε Ρωμαίοι