Πάμε αδά και πάμε ακεί

Ντό σ̌κύλ’ υιός είμαι εγώ,
σο χωρίον όλτς χρωστώ
Τρώγω, πίνω και μεθύω
και καν’νάν παράν ’κι δίω

Πάμε αδά και πάμε εκεί,
ας φιλώ σε κι επεκεί
Με τ’ εφίλεσα σε μίαν
πας̌ κι εποίκα σε ζεμίαν;

Εγώ είμαι λυριτσ̌ής,
θεία, δὼμα την κουτσ̌ή σ’
έναν βράδον μετ’ εμέν,
ας έν’, θεία μ’, για την ψ̌η σ’

Πάμε αδά και πάμε εκεί,
ας φιλώ σε κι επεκεί
Κι αν εφίλεσα σε μίαν
πάς̌ κι εποίκα σε ζεμίαν;