Μαρτυρία Α’

Έφευγαν οι Καρσλήδες απ’ το Βατούμ και επέγ’ναν εμπαίν’ναν στα μεγάλα τα πλοία τα οποία ήταν υπερωκεάνια ελληνικά. Τους βάλανε μέσα. Βάλαν τα ζώα τους, τα κάρα τους, όλα μαζί. Αυτοί, έτσι αυτοί οι πρόσφυγες ήρθανε στην Ελλάδα. Εντωμεταξύ στο δρόμο τελείωνε το κάρβουνο. Οι άνθρωποι ’πέθνησκαν απ’ τον τύφο πτώματα. Ρίχνανε τα πτώματα στο καράβι¹, γιατί το κάρβουνο τελείωσε. Και το βγάλαν τραγούδι κι έλεγανε

Με τ’ ανθρωπίων τ’ άψιμον
το παραχότ’ επέγ’νεν
Ντόσιλεος πατέρας έτονε
π’ εκάθουτουν κι ετέρ’νεν;²

Δηλαδή, ’πέθνησκαν τα παιδιά τους κι οι γονείς καθόνταν ακόμα. Τους έριχναν στο καζάνι και συνέχιζε το βαπόρι. Ύστερα ήρθανε εδώ στο Καραπουρνάκι. Τους βγάλανε εκεί. Πεθαίναν, πεθαίναν απ’ τον τύφο και πάλι το ’βγαλαν το τραγούδι

Τ’ έρημον το Γαραπουρούν
τριγούλ’-τριγούλ’ ταφία
Ανοίξτε και τερέστε ατα
όλα Καρσλού παιδία