Επιτραπέζιο Κρώμνης

Ε! παιδία, ντό λέτεν;
πάμε ση χαμαιλέτε
Κλέφτομε έναν κορίτσ’,
καν’νάν τιδέν μη λέτε

Την κουτσ̌ήν θ’ αντρίζ’ν’ ατεν,
’κ’ έχ’νε να φορίζ’ν’ ατεν
’Κ’ επορούν πέντ’-έξ’ νομάτ’
κα’ για να καθίζ’ν’ ατεν

Αγαπώ έναν κουτσ̌ήν
π’ αγαπά την καλατσ̌ήν
’Κ’ επορώ να φέρ’ ατεν
σ’ οσπίτι μ’ έναν βραδήν

Τογιαλήν παιδίν είμαι,
ας σην Τόνγιαν έρχουμαι
Το μαχ̌αίρ’ σα μὲσα μ’ έν’,
σην κουτσ̌ή έχ̌’ κι έρχουμαι

Έχω δύο πρόβατα,
ατά ’κι πουλώ ατα
Όταν έρ’ται ο χ̌ειμωγκόντς
σπάζ’ ατα και τρώγ’ ατα