Επιτραπέζιο Ματσούκας

Αρνί μ’, τα μάγ’λα σ’ να φιλώ,
τα χ̌είλια σ’ να βουκούμαι
Σο μερακλίν τ’ εγκαλόπο σ’
να κείμαι και κοιμούμαι

Αΐκα μάγ’λα που φιλεί
πώς να μη λείχ̌’ τα χ̌είλια τ’;
Πώς να μη δάκ’ τη γλώσσαν ατ’
και ματών’ τα γριντζίλια τ’;

Τη Ματσούκας τα χώματα
όλα βαρυτοπίας¹
Συντέκ’σσα μ’, έλα μετ’ εμέν,
ποίσον την ανθρωπία σ’

Συντέκ’σσα μ’ Ματσουκάτ’σσα,
τα ψ̌όπα σ’ εχ̌ι͜ονάτ’σαν
Έπαρ’ ’τα κι άμε δέβα πλάν,
τ’ ομμάτι͜α μ’ ετσινάκ’σαν

Το σ̌ελεκόπο μ’ έν’ βαρύν
ας σην καγιάν εκάτσα
Εχολιάστα ας σοι Κρωμέτ’ς,
επέρα Ματσουκάτ’σσα

Συντέκ’σσα μ’ Ματσουκάτ’σσα,
τα ψ̌όπα σ’ εχ̌ι͜ονάτ’σαν
Έπαρ’ ’τα κι άμε δέβα πλάν,
τ’ ομμάτι͜α μ’ ετσινάκ’σαν