Παρχαρομάνες σον παρχάρ’

Παρχαρομάνες σον παρχάρ’
καλά δουλείας ποίστεν
Όντες τρώτε το ’θόγαλαν
το μερτικό μ’ αφήστεν

Τρυγόνα μ’, είσαι έμορφος,
τιδέν ’κ’ έχω να λέω
Κι εγώ πα παλληκάρ’ είμαι,
το καρδόπο σ’ θα καίω

Τραπεζουνταίικα κορτσόπα
και με τα φουλουρία
έρχουνταν παρχαρεύκουνταν
σα ψηλά τα ραχ̌ία

Τρυγόνα μ’, είσαι έμορφος,
τιδέν ’κ’ έχω να λέω
Κι εγώ πα παλληκάρ’ είμαι,
το καρδόπο σ’ θα καίω

Η κάλη μ’ παρχαρεύκεται
σα ψηλά τα ραχ̌ία
και με το κρενίν κατηβάζ’
το γάλα σα χωρία

Τρυγόνα μ’, είσαι έμορφος,
τιδέν ’κ’ έχω να λέω
Κι εγώ πα παλληκάρ’ είμαι,
το καρδόπο σ’ θα καίω

Εσύ εχπάστες σο παρχάρ’
εμέν γιατί ’κ’ ελάλ’νες;
Άλλο καλλίον ντο ’κ’ έρθα,
τ’ εμόν την ψ̌ην θ’ εβγάλλ’νες

Τρυγόνα μ’, είσαι έμορφος,
τιδέν ’κ’ έχω να λέω
Κι εγώ πα παλληκάρ’ είμαι,
το καρδόπο σ’ θα καίω

Έλα κι ας λάμπ’νε τα ραχ̌ι͜ά,
τ’ ομάλια να γελούνε
Χωρίς εσέν τα πουλόπα,
ρίζα μ’, ’κι κελαηδούνε

Τρυγόνα μ’, είσαι έμορφος,
τιδέν ’κ’ έχω να λέω
Κι εγώ πα παλληκάρ’ είμαι,
το καρδόπο σ’ θα καίω