Αχ! ευτάω για τ’ εσέναν

Αγγέλ’ να παραστέκ’νε σε,
ο Χάρον ν’ αναμέν’ -τ- σε
Όσον εχάρες μετ’ εμέν,
εκείνο ν’ απομέν’ -τ- σε

«Αχ!» ευτάγω για τ’ εσέναν
το «βαχ!» έν’ μετ’ εμέναν
Και για τ’ εσέν, πουλόπο μ’,
πονεί -άι!- το καρδόπο μ’
Και για τ’ εσέν, πουλόπο μ’,
εκάεν, εκάεν, εκάεν το καρδόπο μ’

Θα πάω σ’ έναν έρημον,
τον Χάρον ν’ ανταμώνω
Να λέγω τα τερτόπα μου
την ψ̌η μ’ να ξελαφρώνω

«Αχ!» ευτάγω για τ’ εσέναν
το «βαχ!» έν’ μετ’ εμέναν
Και για τ’ εσέν, πουλόπο μ’,
πονεί -άι!- το καρδόπο μ’
Και για τ’ εσέν, πουλόπο μ’,
εκάεν, εκάεν, εκάεν το καρδόπο μ’

Σην πόρτα σ’ βάλον καρακίδ’,
σο παραθύρι σ’ σκάλαν
Σην πόρτα σ’ δος με φίλεμαν,
σο παραθύρ’ -τ- σ’ εγκάλιαν

«Αχ!» ευτάγω για τ’ εσέναν
το «βαχ!» έν’ μετ’ εμέναν
Και για τ’ εσέν, πουλόπο μ’,
πονεί -άι!- το καρδόπο μ’
Και για τ’ εσέν, πουλόπο μ’,
εκάεν, εκάεν, εκάεν το καρδόπο μ’