Τα κοκκία

Όθεν έσπειρα κοκκία
εύρα αχάντι͜α φοβερά
κι όθεν είπα την ορθίαν
έκ’σα ψέματα πολλά

Αχ! Ντ’ ενούνιζα, ντ’ εθάρρ’να;
Ντό σκοπούς είχα -ν- εγώ;
Αχ! και βάι! για να ’παθάνα
τόσα ση ζωήν τ’ εμόν

Αχ! ντ’ εγέννανες με, μάνα,
ντό εθέλ’να σην αυλά̤ σ’;
Κι όντες θα εζήν’να μαύρα
πάντα με το «αχ!» και «βαχ!»

Μάνα, ’κ’ έχω να πονεί με -ν,
κύρην ’κ’ έχω για ν’ ακούει
κι αδελφόν για ν’ αφουκράται
Σ’ άλλο γιάμ’ ωτίν ν’ ακούει;