Έλα, έλα πουλί μ’

Ο καιρόν λιβωμένος
και -ν- εγώ πονεμένος
Τ’ εμόν τ’ αρνίν ’κ’ εφάνθεν,
γιάμ’ σα στράτας εχάθεν;

Έλα, έλα, πουλί μ’,
έλα, έλα γιαβρί μ’
Εσέν όντες τερώ, πουλί μ’,
παλαλούται τ’ αχούλι μ’
Εσέν όντες χάνω, γιάβρι μ’,
χάνω και τ’ εχτιπάρι μ’

Η εγκάλι͜α μ’ τρανόν έν’
για τ’ εσέν, ψ̌η μ’, ζεστόν έν’
Και χουλείσαι, κοιμάσαι
κι άλλο, αρνόπο μ’, ’κι χάσαι

Έλα, έλα πουλί μ’,
έλα, έλα γιαβρί μ’
Εσέν όντες τερώ, πουλί μ’,
παλαλούται τ’ αχούλι μ’
Εσέν όντες χάνω, γιαβρί μ’,
χάνω και τ’ εχτιπάρι μ’