Αφώτιστον καρδίαν

Εξέβαν τ’ άστρα σο μεϊτάν
τον φέγγον αραεύ’νε
Ατός π’ εξέρ’ ας σην εγάπ’
εμένα δα̤σκαλεύ’ με

Αφώτιστον καρδίαν,
ντο είν’ ατά ντ’ ευτάς με;
Κρατείς με νύχτας άγνεφον
και λες ντο αγαπάς με

Τρώγω την ψ̌η σ’, μη τσ̌ιτσ̌εκώντς,
ζελεύω και ζαντύνω
Ας σα χ̌ειλόπα σ’ μαναχόν
εγώ το μέλ’ να πίνω

Αφώτιστον καρδίαν,
ντο είν’ ατά ντ’ ευτάς με;
Κρατείς με νύχτας άγνεφον
και λες ντο αγαπάς με

Κορδύλ’ θα δένω την καρδι͜ά μ’
ας ση σεβντά σ’ μη χάται
Άτσ̌απα ποίος άγγελος
σο γιάν’ ατ’ς πάει κοιμάται;

Αφώτιστον καρδίαν,
ντο είν’ ατά ντ’ ευτάς με;
Κρατείς με νύχτας άγνεφον
και λες ντο αγαπάς με

Αφώτιστον καρδίαν,
ντο είν’ ατά ντ’ ευτάς με;
Κρατείς με νύχτας άγνεφον
και λες ντο αγαπάς με

Κρατείς με νύχτας άγνεφον
και λες ντο αγαπάς με

Έφαες με!