Φέγγος να ’ίνουμαι, πουλί μ’

Φέγγος να ’ίνουμαι, πουλί μ’,
τα στράτας να φωτάζω
όθεν τα νύχτας λάσ̌κεσαι
τα τόπι͜α σ’ να ωρι͜άζω

Ήντι͜αν παθάνω για τ’ εσέν
μη παίρτς ατο απάν’ ι-σ’
κι άμα καίγω βρουλίγουμαι
ατό πα ας έν’ κουρπάνι σ’

Νερόν να έμ’ κι εκχ̌ύγουμ’νε,
τραντάφυλλο μ’, ση ρίζα σ’
κι επότιζα κι εδρόσιζα
κι επαίρ’να, ψ̌η μ’, τη μύρα σ’

Ήντι͜αν παθάνω για τ’ εσέν
μη παίρτς ατο απάν’ ι-σ’
κι άμα καίγω βρουλίγουμαι
ατό πα ας έν’ κουρπάνι σ’

Αγράνεμος να ’ίνουμαι 
βραδήν ση γειτονία σ’
κι ετάραζα κι οξ̌άευα
τα μαύρα τα μαλλία σ’

Ήντι͜αν παθάνω για τ’ εσέν
μη παίρτς ατο απάν’ ι-σ’
κι άμα καίγω βρουλίγουμαι
ατό πα ας έν’ κουρπάνι σ’