Θεέ μ’, να επόρ’να να πετώ

Θεέ μ’, να επόρ’να να πετώ,
γανάτι͜α να εβγάλλ’να
κι όλι͜α τα τέρτι͜α τη κοσμί’
ση ράχ̌ι͜α μ’ να εκουβάλ’να

Να κλαίω, ψ̌η μ’, ’κ’ έν’ εντροπήν
όντες πονεί η καρδία μ’
Απάν’ σον κόσμον κανείς ’κ’ έν’
ντο ’κ’ έκλαψεν καμίαν

Όσα κι αν σύρ’ ο άνθρωπον
σ’ οσπίτ’, σ’ αρχοντικόν ατ’
Η καρδι͜ά τ’ πάντα θα πονεί,
θα τσ̌ίζ’ τον άνθρωπον ατ’