Το γλυκοφίλεμα σ’

Άμον το νερόν τη βρεχ̌ής,
ντο θέλ’ α̤το το χώμαν,
αέτσ’ το γλυκοφίλεμα σ’
θέλ’ α̤’ τ’ εμόν το στόμαν

Άμον ντ’ αφτύν’νε το κερίν
έμπρι͜α σην Παναΐαν
Αέτσ’ έψ̌εν και η σεβτά σ’,
τη βρούλα σην καρδία μ’

Ελέπ’ς ατο και χάντς τ’ αχούλ’,
το καρδόπο σ’ ματούται
Αν παίρτς ατο σ’ εγκαλόπο σ’,
αμὰν ατό λαρούται

Παιδία, εγώ κάτ’ έπαθα,
εμέν κάτ’ έρθεν εύρεν
Η σεβτά τ’ς σο καρδόπο μου
άμον μαχ̌αίρ’ εσέβεν