Τσ̌ιτσ̌εκόπον σην αύλι͜α μου

Τσ̌ιτσ̌εκόπον σην αύλι͜α μου,
ζινίχ̌’ σο τσ̌εβιρόπο μ’,
μετ’ εσέν τονατεύκεται
και εμορφύν’ ο τόπον

Τραντάφυλλον τα χ̌ειλόπα σ’,
σαρία τα μαλλία σ’
Γουρπάν’ ση χρά σ’ να ’ίνουμαι
και σην πορπατεσία σ’

Και δαχτυλίδ’ σο χ̌ερόπο μ’,
εγκόλπιον ση γούλα μ’
Με έναν φίλεμαν τ’ εσόν
νεσβίεται η βρούλα μ’

Όθεν περάντς και πορπατείς,
τα ιχνάρα̤ σ’ να λελεύω
Κι όλια τα σκουντουλέματα σ’,
σο ψ̌όπο μ’ να σερεύω