Πιτίκον

Έχω έναν τρανόν σεβντάν
απέσ’ σην καρδι͜ά μ’
Ατό έν’ το φως ι-μ’
κι όλεν η χαρά μ’
Ατό δί’ με ελπίδας,
δί’ με και φτερά
όλια ανασπάλλω
όταν έν’ σουμά μ’

Έλα, έλα, πουλόπο μ’,
τ’ εμόν το σ̌εχρετόπον
Το παλαλόν τ’ αρνόπο μ’,
ποδεδίζ’ ατο!
Έλα, έλα πιτίκον
ασ’ όλεν το μικρίκον
Τ’ εμόν το λαλαχ̌άρ’κον,
να λελεύ’ ατο! 

Έν’ ο θησαυρός ι-μ’
σον κόσμον απάν’
Ο κύρ’ -τ- σ’ ατ’ να χάται,
να ’φτάει παλαλά
Όλια τα χατίρια αθ’
ευτάγω -ν- εγώ
Τ’ εμόν τον πιτίκον
να λελεύ’ ατον

Έλα, έλα, πουλόπο μ’,
τ’ εμόν το σ̌εχρετόπον
Το παλαλόν τ’ αρνόπο μ’,
ποδεδίζ’ ατο!
Έλα, έλα πιτίκον
ασ’ όλεν το μικρίκον
Τ’ εμόν το λαλαχ̌άρ’κον,
να λελεύ’ ατο! 

Όλια τ’ αγαπίουν
σ’ ομμάτι͜α τ’ εμά
Ζαρωτά και ίσα
κι όλια τα ζαντά / κι όλια τα στραβά
Άκ’σον τη λαλία μ’
και ντο τραγωδώ
θα ευρίουμ’ πάντα
εμπροστά σ’, εγώ

Για τ’ εσέν, πουλόπο μ’,
εγώ τραγωδώ,
ν’ ακούς τη λαλία μ’
όντες ’κι θα ζω

Για τ’ εσέν, πουλόπο μ’,
εγώ τραγωδώ,
ν’ ακούς τη λαλία μ’
όντες ’κι θα ζω