Ακρίτας

Ακρίτας όντας έλαμνεν
ση παραποταμέαν
Επέγ’νεν κι έρ’τον κι έλαμνεν
την ώραν πέντε αυλάκια
Επέγ’νεν κι έρ’τον κι έσπερνεν
εννέα κότι͜α σπόρον

Έρθεν πουλίν κι εκόνεψεν
ση ζυγονί’ την άκραν
Σ’κούται και καλοκάθεται
ση ζυγονί’ τη μέσεν

-Οπίσ’, πουλίν! Οπίσ’, πουλίν,
μη τρως τη βουκεντρέαν!
Και το πουλίν ’κελάηδησεν
σαν ανθρωπί’ λαλία

-Ακρίτα μου, ντό κάθεσαι;
Ντό στέκ’ς και περιμένεις;
Το ένοικο σ’ εχάλασαν
και την κάλη σ’ επέραν