Έλα ας τερούμε ντο ’ίνεται

Γεια σου, Σταύρη, με τα παλαλά τα τοξαρέας ι-σ’!

Απόψ’ είδα έναν όραμαν
κι εχ̌αίρουτον το ψ̌όπο μ’
Έρθες και -ν- εψαλάφεσες
τόπον σο κρεβατόπο μ’

Εγνέφ’σα, κανείς ’κ’ έτονε,
ν’ αηλί τ’ εμόν το χάλι!
Ντό να ελέπω ο άχαρον;
μονόν το μαξιλάρι μ’!

Έσυρα το μαχάν’ σ’ ωμίν
να κρούγω το πορτόπο σ’
Κανείς πα μ’ εγροικούν ατο
και ρούζω σ’ εγκαλιόπο σ’

Έλα ας τερούμ’ ντο ’ίνεται,
εσέν να ποδεδίζω!
Επατέψεν και η σεβντά
το ψ̌όπο μ’ τυραννίζω