Πατέρα, σα καιρούς εμουν

Πατέρα, σα καιρούς εμουν
ντ’ άσ̌κεμα όλια αλλάγουν!
Ο κόσμον κι η ανθρωπότητα
σ’ έναν ραφίδ’ κρεμάουν

Ο κόσμον ’κι χαλάεται
μ’ έχ̌ετεν αγωνίαν
Όσον η ψ̌η γομάτον εν
μ’ ονέρ’τα κι ανθρωπίαν

Τ’ απάν’ αφκά εέντανε
σ’ ανατολήν και δύσην
Εύκολα ’κ’ επορείς να ευρήκ’ς
χαράν, δουλείαν, πίστην

Κι αν όλια εδελι͜άγανε
σ’ ανατολήν και δύσην
Για τον Θεόν και για τ’ ανθρώπ’ς
κόρη, μη χάντς την πίστην

Τα παλαιά εδέβανε,
άμον χαρτίν εκάγαν
Τα χρόνια εένταν δύσκολα
και οι καιροί ελλάγαν

Υιέ μ’ / Στάθη, άκ’σον ντο λέγω σε,
γιαβρί μ’, τιδέν ’κ’ εκάεν
Τα χρόνια άμον ντ’ έσαν είν’,
ο άνθρωπον ελλάεν