Είσαι η ψ̌η μ’ και η καρδία μ’

Εσύ είσαι το κορίτσι μ’,
το γιαβρίν τ’ εμόν
Άτσ̌απα έχ̌’ άλλο η μάνα σ’
γιά έ͜ει σε μαναχόν;

Είσαι η ψ̌η μ’ και η καρδία μ’,
το αίμα μ’ ντο κοχλακίζ’
Σην εγκάλα̤ μ’ όντες κείται
η τρυγόνα μ’ τρυγονίζ’

Νώμα τ’ εσόν την καρδίαν
και έπαρ’ τ’ εμόν
Βρούλαν καίει τ’ εμόν το ψ̌όπον
κι άψιμον τρανόν

Είσαι η ψ̌η μ’ και η καρδία μ’,
το αίμα μ’ ντο κοχλακίζ’
Σην εγκάλα̤ μ’ όντες κείται
η τρυγόνα μ’ τρυγονίζ’
Σ’ εγκαλόπο μ’ όντες κείται
η τρυγόνα μ’ τρυγονίζ’

Έλα κι ας εμπαίν’ ο ήλεν
κι η ψ̌η μ’ να φωτάζ’
Να χουλείται η καρδία μ’,
να μη αναστενάζ’
Να χουλείται το καρδόπο μ’
να μη αναστενάζ’

Τερείς με και τερώ σε,
άλλο πολλά θέλω σε
Τρώγω τα τερέματα σ’,
νώμα τα φιλέματα σ’