Φουρτούνα έντον η ζωή μ’

Φουρτούνα έντον η ζωή μ’,
τα ραχ̌ία κουνίουν
Κάθκα σο γιάνι μ’ να μη φεύ’ς,
δά̤κρα̤ να μη κυλίουν

Ζωή, πέει με ντ’ εποίκα σε,
να χάρουμαι ’κι αφήντς με
Τα φουρτούνας ντ’ επέρασα
άλλ’ έναν γιατί δί’ς με;

Κάθκα, μ’ αφήντς με μαναχόν
γι’ άλλον μη θυσιά͜εις με
Την καρδία σ’ να ερωτάς,
εξέρω αγαπάς με

Όσον ντ’ αγαπώ σε -ν- εγώ,
εκείνος θ’ αγαπά σε;
Θα έχ̌’ καρδίαν να δί’ σε,
να σ̌κίζ’ α̤το και βάλ’ -τ- σε;