Τη ψ̌ης ι-μ’ τα παράπονα

Τη ψ̌ης ι-μ’ τα παράπονα
σε καν’νάν ’κι θα λέω
Μονάχος θα νουνίζ’ ατα,
θα κάθουμαι και κλαίω

Κορίτσ’ εγώ εγάπανα,
την ψ̌η μ’ για τ’ ατό ’δίν’να
Όντες έτον σ’ εγκαλόπο μ’
παλαλά εγώ εποίν’να
Όντες έτον σ’ εγκαλόπο μ’
τα παλαλά ντ’ εποίν’να!

Εδέκεν ατεν η μάνα (τ’ς)
σον πλούσιον ντ’ εθέλ’νεν
και σ’ εφτωχόν το καρδόπο μ’
το όνειρον επέμ’νεν

Αέτσ’ μικρά εποίν’νες με,
κρίμα σ’ εμά τ’ ομούτι͜α
Εσύ έσ’νε που έφαες
τ’ εμά τα πεκιαρλούκια