Μέλ’ και γάλαν

Μίαν είμες μέλ’ και γάλαν,
δύο ’ίνουμες τουσ̌μάν’
Και η γλώσσα σ’ ψαλιδόπον,
’κι σαεύ’ς εσύ καν’νάν

Ντό να ’φτάγω αγαπώ α’,
εγομώθεν το τσ̌ουβάλ’
Πώς ν’ αφήν’ ατεν και φεύω;
η σεβντά τ’ς άμον δουκάλ’!

Πέντε άνθεν, πέντε κάθεν,
μίαν ποίσον το σωστόν
Εντροπή μη λες εχάθεν,
τ’ αχουλόπο σ’ έν’ κοντόν

Ντό να ’φτάγω αγαπώ α’,
εγομώθεν το τσ̌ουβάλ’
Πώς ν’ αφήν’ ατεν και φεύω;
η σεβντά τ’ς άμον δουκάλ’!

Μετ’ εσέν την πελι͜ά μ’ εύρα
Θεέ μ’, δος με υπομονήν
Ντό να ’φτάγω; έν’ η τύχη μ’
Όλια σύρ’ ατα σην ψ̌η μ’

Ντό να ’φτάγω αγαπώ α’,
εγομώθεν το τσ̌ουβάλ’
Πώς ν’ αφήν’ ατεν και φεύω;
η σεβντά τ’ς άμον δουκάλ’!