Ο σ̌ώφερας

Ο σ̌ώφερας ο σεβνταλής
ελέπ’ με την καρδίαν
Σ’ έναν το χ̌έρ’ν ατ’ το τιμόν’
σ’ άλλο η φωτογραφία

Το τιμόν’, το τιμόν’
έχ̌’ και βάσανα και τέρτι͜α
και σ’ ομμάτι͜α πάντα δά̤κρυ͜α
Σ̌ωφερά, αν αγαπάς
κλώστ’ οπίσ’ πουθέν μη πας

Ο σ̌ωφεράς ο σεβταλής
καμίαν ’κι κοιμάται
Με όνειρα θα ταξιδεύ’
τα νύχτας όθεν χάται

Το τιμόν’, το τιμόν’
έχ̌’ και βάσανα και τέρτι͜α
και σ’ ομμάτι͜α πάντα δά̤κρυ͜α
Σ̌ωφερά, αν αγαπάς
κλώστ’ οπίσ’ πουθέν μη πας

Ο σ̌ωφεράς ο σεβταλής
άμον ξενιτεμένος
Πάντα -ν- αποχωρίεται,
έν’ παραπονεμένος

Το τιμόν’, το τιμόν’
έχ̌’ και βάσανα και τέρτι͜α
και σ’ ομμάτι͜α πάντα δά̤κρυ͜α
Σ̌ωφερά, αν αγαπάς
κλώστ’ οπίσ’ πουθέν μη πας