Κάπου, κάπου εχ̌ι͜όνιζεν

Κάπου, κάπου εχ̌ι͜όνιζεν,
κάπου χαλάζ’ εντούνεν
[Ν’ αηλί τη μάναν π’ έχ̌’ με]
Και ση μάνας ι-μ’ την αυλά̤ν
αψύν χαλάζ’ ερρούξεν
[Ν’ αηλί τη μάναν π’ έχ̌’ με]

Εγώ ατέν ’κι θάφτ’ ατεν
να τρώει ατεν το χώμαν
[Ν’ αηλί, μάνα μ’, τα χρόνα̤]
Ας την Πόλ’ φέρω μάστοραν
κι ας σο Μισίρ¹ εργάτη
[Ν’ αηλί, μάνα μ’, τα χρόνα̤]

Κι ας σην Αδριανούπολη,
πέτραν πελεκημένον
[Ν’ αηλί, μάνα μ’, τα χρόνα̤]
Θα χτίζω εγώ το ταφίν
με τρία παραθύρα̤
[Ν’ αηλί, μάνα μ’, τα χρόνα̤]

Σ’ έναν να κάμν’ ανατολή,
σ’ άλλο να κάμν’ η δύση
[Ν’ αηλί τη μάναν π’ έχ̌’ με]
Σο τρίτο το μικρότερον
να εμπαίν’ κι εβγαίν’ η εγάπη
[Ν’ αηλί τη μάναν π’ έχ̌’ με]