Αναστορώ

Ούλι͜α τα γωνίας τη πατρίδας ι-μ’ είν’ έμορφα. Κι όντας εθέκα ’τα σιμά-σιμά αρ’ ατότες εγροίκ’σα ντο έλεε με -ν- η γιάγια μ’ η Ελένκω, ο πάππο μ’ ο Απόστολον και ούλ’ οι παλαιοί...Όντας αραεύ’ς πούθεν εκέσ’ έν’ ο παράδεισον αρ’ ατότες θα τερείς σην ανατολήν...σην ανατολήν πολλά βαθέα. Κλείδωσον τ’ ομμάτι͜α σ’ και τέρεν. Τέρεν γιατί μαναχόν σο όρωμα σ’ θα ελέπ’ς αΐκα εμορφίας. Θάλασσαν αγριεμένον, παρχάρι͜α με τη κόσμου τα μανουσ̌άκια και τα τσ̌ιτσ̌έκια, πουλία να κελαηδούν όλεν την ημέρα. Ποτάμι͜α...’κ’ επόρεσα καμίαν να μετρώ ατα. Τ’ άστρα ’θε, ο φέγγον, η δείσα και εείνον το πράσινον. Όθεν κι αν ετέρ’νες πράσινον. Κι απέσ’ σ’ εκείνον το πράσινον πολιτείας έμορφα σιμά σο γιαλόν. Χωρία χ̌ιλιέμορφα απάν’ σα ραχ̌ία και η κεμεντζ̌έ με τ’ έμορφον τη λαλία ’θε. Ούλ’ ατότε εγέλαναμε και εχ̌αίρουμ’νες. Γιατί η πατρίδα σ’, πουλί μ’, μαναχόν γέλτα και χαράδες είχ̌εν...

♫

Αναστορώ τα παλαιά
και η γούλα μ’ γομούται
Κρού’νε σο νου μ’ τα μέρι͜α μουν
κι η καρδι͜ά μ’ φαρμακούται

Έκιτι τόπι͜α έμορφα,
τη πατρίδας χωρία
Ραχ̌όπα που επέμ’νετε
με τα νερά τα κρύα

Θυμούμαι τα ψηλά ραχ̌ι͜ά,
τα πράσινα χορτάρι͜α,
τ’ άσπρα τα χ̌ι͜όνι͜α, τη βρεχ̌ή
τ’ έμορφα τα παρχάρι͜α