Τρανόν έν’ το παράπονον

«Γιάννες» τ’ εσόν το όνεμαν
κι ατό σ’ εμέν εσέγκαν
Απέσ’ ση ψ̌η μ’ από μωρόν
τη κεμεντζ̌έν εθέκαν

Ατώρα παίζω κεμεντζ̌έν,
λέω και τραωδίας
ν’ ακούει κι αναπάεται
η ψ̌η σ’ και η καρδία σ’

Όλεν τη μέραν σο γιαπίν
έφαε σε -ν- η δουλεία
Κι οπίσ’ εφέκες μαναχόν
μάνα με έξ’ παιδία

Ατώρα παίζω κεμεντζ̌έν,
λέω και τραωδίας
ν’ ακούει κι αναπάεται
η ψ̌η σ’ και η καρδία σ’

Απάν’ σα χ̌έρι͜α τη κυρού μ’
εσβήεν το καντήλι σ’
Να χ̌αίρεσαι πα μετ’ εμάς
’κ’ εγέντον το χατίρι σ’

Ατώρα παίζω κεμεντζ̌έν,
λέω και τραωδίας
ν’ ακούει κι αναπάεται
η ψ̌η σ’ και η καρδία σ’

Τρανόν έν’ το παράπονον
ντο έχω σην καρδία μ’
για το Χάρον ντ’ εσκάλωσεν
να παίρ’ τ’ εσά τα ψ̌ήα

Ατώρα παίζω κεμεντζ̌έν,
λέω και τραωδίας
ν’ ακούει κι αναπάεται
η ψ̌η σ’ και η καρδία σ’