Η λαλία σ’ σ’ ωτία μ’

Η ψ̌η σ’ απάν’ σον ουρανόν,
η λαλία σ’ σ’ ωτία μ’
Ατό ’κι θ’ ανασπάλκεται
και -ν- ας σ’ ανθρώπ’ς καμίαν

Απάν’ σα ποδαρέας ι-σ’,
Θόδωρε, πορπατούμε
Κεμεντζ̌ετζ̌ήδες, τραγωδι͜άν’
για τ’ εσέν τραγωδούμε

Μικρά παιδία, τ’ εμετέρ’
εσέν θέλ’ν’ να ομοι͜άζ’νε
Τ’ ομμάτι͜α σ’ ας σον ουρανόν
όλεν τη γην φωτάζ’νε

Απάν’ σα ποδαρέας ι-σ’,
Θόδωρε, πορπατούμε
Κεμεντζ̌ετζ̌ήδες, τραγωδι͜άν’
για τ’ εσέν τραγωδούμε

Θα παλαλούνταν οι αγγέλ’
με τ’ εσόν τη λαλίαν
Σουμά σ’ θα στέκ’νε, Θόδωρε μ’,
’κι θα φεύ’νε καμίαν

Απάν’ σα ποδαρέας ι-σ’,
Θόδωρε, πορπατούμε
Κεμεντζ̌ετζ̌ήδες, τραγωδι͜άν’
για τ’ εσέν τραγωδούμε