Η καρδία μ’ έν’ τ’ εσόν

Έλα, λέγω σε, πουλί μ’,
να χαρεντερί͜εις την ψ̌η μ’
Έλα μετ’ εμέν να ζεις
και τον κόσμον μη τερείς

Η εγκάλια μ’ θα χουλέν’,
κορτσόπον, μόνον εσέν
Η καρδία μ’ έν’ τ’ εσόν,
την ψ̌η μ’ δίγω σο Θεόν

Τα χ̌ειλόπα σ’ έχ’νε μέλ’,
έλα κράτ’ με ας σο χ̌έρ’
Φίλεμαν δος με γλυκύν,
ψ̌η μ’, αούτ’ την Κερεκήν

«Νικολέτα» τ’ όνεμα σ’,
έπαρ’ με και σην οντά σ’
Κι επεκεί τον Αλωνάρ’
στεφανούμες σο παρχάρ’