Ρίζα μ’ και στερέα

Ήλιος σον κόσμον να μη εβγαίν’,
φέγγος να μη ελέπ’ σε
Τρία χρόνια εγάπανες
κι άλλο ’κι θέλτς ν’ ελέπ’ς με

Ε! Ρίζα μ’ και στερέα,
για κλώστ’ σ’ εμέν μερέα
Γιά δος μα έναν φίλεμα,
γιά έναν μαχ̌αιρέα

Θεέ μ’, δος με υπομονήν,
Χριστέ μ’, ποίσον το θάμαν
Ποίσον τ’ αρνί μ’ ας κλώσ̌κεται
θα φέρω σε το τάμαν

Πατώ και προσ̌κυνώ σε
και ντο πολλά αγαπώ σε!
Έλα͜ αρνί μ’, και σ’ εμέτερα
αν αρρωσταίντς, τερώ σε

Εσύ όντες θα κλώσ̌κεσαι
θα χ̌αίρεται το ψ̌όπο μ’
Χρόνια, πουλί μ’, εσύ θα δί’ς
σ’ έρημον το καρδόπο μ’

Ε ρίζα μ’! Ε πουλί μ’!
Το νόστιμον το τέρεμα σ’
Θα σύρ’ και παίρ’ τ’ αχούλι μ’

Χοπ! Ιέψτεν!