Το θάμα σ’ ποίσον

Απάν’ ση γην αν θα ελέπ’ς
γομάτον ορφανίαν
Ποχτσ̌άδες ανθρώπ’ φορτωμέν’
φαρμακωμένα ψ̌ήα

Το θάμα σ’ ποίσο, εσύ Θεέ μ’,
οι λαοί να ενούνταν
Εσύ εχάρτσες τη ζωήν
μ’ αφήντς ατ’ς να σκοτούνταν

’Κ’ ελέπ’νε τα μικρά μωρά,
ποδάρι͜α ματωμένα
Ομμάτι͜α μαύρα θάλασσας
με δάκρυ͜α γομωμένα

Το θάμα σ’ ποίσο, εσύ Θεέ μ’,
οι λαοί να ενούνταν
Εσύ εχάρτσες τη ζωήν
μ’ αφήντς ατ’ς να σκοτούνταν

Πόνια και βάσανα πολλά
σ’ ανθρώπ’ς θέλ’νε να δίν’νε
Ατείν’ π’ ευτάνε το κακόν
ντό ψ̌ην θα παραδίν’νε;

Το θάμα σ’ ποίσο, εσύ Θεέ μ’,
οι λαοί να ενούνταν
Εσύ εχάρτσες τη ζωήν
μ’ αφήντς ατ’ς να σκοτούνταν