Κανείται ντο έζησα

Γουρτάρεψον με, εσύ Θεέ μ’,
έπαρ’ με -ν- ας γλυτώνω
Επέζεψα σο δίσακο μ’
βάσανα να φορτώνω

Σ’ αούτ’ τον κόσμον τ’ άκλερον¹
εγώ είμαι μουσαφίρης
Κανείται αδά ντο έζησα,
εποίκα το χατίρι σ’

Μανάχον πόνι͜α ση ζωή μ’,
σ’ άλλον κόσμον ας πάω
Εκείνο άλλο ’κ’ επόρεσα
σ’ άλλο τόπον να ευτάω

Σ’ άλλον τον κόσμον ’κι πονούν,
ζωή χωρίς πελιάδας
Τα ψ̌ήα χαρεμένα είν’,
λαρούνταν τα γεράδας