Πατέρα, δος με την ευχ̌ή σ’

Πατέρα, δος με την ευχ̌ή σ’
από σουμά σ’ θα φεύω
Έρθεν η ώρα ση ζωήν
την τύχη μ’ ν’ αραεύω

[Αχ!] Υιέ μ’, και πώς ετράνυνες
άμον κυπαρισσόπον;
Έρθεν η ώρα σ’ να ’παντρεύ’ς
να ’φτας τ’ εσόν ’σπιτόπον

Πατέρα, την ισ̌κιάν τ’ εσόν
εγώ θα αραεύω
Ση θάλασσαν άμον παπόρ’
χωρίς εσέν πατεύω

Αν ρού͜εις θα παραστέκω σε,
’κι αφήνω σε να χάσαι
Ο κύρ’ γουρπάν’ να ’ίνεται,
υιέ μ’, να εθυμάσαι

Πατέρα, εσύ εδέκες με
τ’ εσόν την δα̤ρμενείαν
Πώς θα πορεύω με τ’ ανθρώπ’ς;
για πέ͜ει με αλλομίαν

Δεκάρα κανενός μη τρως,
σην ψ̌η σ’ μη βάλτς κακία!
Να βοηθάς τ’ ανήμπορους,
κακόν μ’ ευτάς καμίαν

Η συμβουλή σ’, πατέρα μου,
άμον σταυρόν σα νιάτα μ’
και τα ευχάς ι-σ’ φυλαχτόν
για τη ζωής τη στράταν