Τη Χριστιανάρ’

Απόψ’ είδα έναν όρωμαν
απέσ’ σα χαμομήλι͜α
Εκείσ’νε, αρνί μ’, κι εφίλ’να σε
σ’ ομμάτι͜α και σα χ̌είλι͜α

Για πέει με τη Χριστιανάρ’
σον τόπο σ’ ντό θ’ αφήνω
σ’ εσόν, ψ̌όπο μ’, την εορτήν
τραντάφυλλον ή κρίνον;

Καλόν ’κ’ έτον το όρωμα μ’,
εντούναν τα καμπάνας
Αξύριγον τον κύρ’ -τ- σ’ είδα,
σα μαύρα απέσ’ τη μάνα σ’

Για πέει με τη Χριστιανάρ’
σον τόπο σ’ ντό θ’ αφήνω
σ’ εσόν, ψ̌όπο μ’, την εορτήν
τραντάφυλλον ή κρίνον;

Ολίγον έτον η χαρά σ’,
τη χ̌ειμωγκού λιακάδα
Το χώμαν νοστιμεύκεται
τ’ εσόν την εμορφάδα

Για πέει με τη Χριστιανάρ’
σον τόπο σ’ ντό θ’ αφήνω
σ’ εσόν, ψ̌όπο μ’, την εορτήν
τραντάφυλλον ή κρίνον;

♫

Ολίγον έτον η χαρά σ’,
τη χ̌ειμωγκού λιακάδα
Το χώμαν νοστιμεύκεται
τ’ εσόν την εμορφάδα

Μοιρολογώ κάθαν βραδήν
άμον εκείν’ την κίσσα
Εσύ ντ’ εράευες, αρνί μ’
αφκά σα κυπαρίσ̌σ̌ι͜α;

♫

Για πέει με τη Χριστιανάρ’
σον τόπο σ’ ντό θ’ αφήνω
σ’ εσόν, ψ̌όπο μ’, την εορτήν
τραντάφυλλον ή κρίνον;