Η Σαντέτ’σσα

Ευχ̌ήν, μάνα μ’, εδέκες με
ομοίαζεν κατάραν
Είπα ’το κι όλι͜α έκλαιγαν
τ’ εμά τα παλληκάρι͜α:

Να κλώσ̌κεσαι και σ’ οσπίτι σ’
θέλω μανάχον νικητής
Για τον Πόντον δος το αίμα σ’
την καρδι͜ά σ’ δος, πουλί μ’, την ψ̌η σ’

Σκλάβος ’κ’ εγεννέθεν, στούδι μ’
ας σο μιλέτ’ν εμουν κανείς
Για τον Πόντον δος το αίμα σ’
δος την καρδία σ’ και την ψ̌η σ’

Αίματα θέλ’ παλληκαρί’
ν’ ανθεί η Ρωμανία
Κι ας καίει ση μάνας το ψ̌όπον
ους ν’ αποθάν’ φωτία

«Νε καπιτάνε», είπανε
«τον Πόντον εσύ θέλτς α’
Απόθεν έν’ η μάνα σου;»
[κι] απάντεσεν «Σαντέτ’σσα»