Η εγάπ’ πατρίδαν ’κ’ έχ̌’

Η εγάπη έν’ πουλίν,
όπου θέλ’ πετά και ζει
Και συνόρτα¹ ’κι τερεί
τρέχ̌’ και λάσ̌κεται ση γην

Η εγάπ’ πατρίδαν ’κ’ έχ̌’,
έν’ έναν ποτάμ’ που τρέχ̌’
Ούτε χρώματα τερεί
κι όλι͜α τα καημούς χωρεί

Μαύρον, άσπρον ’κι χωρίζ’,
όλι͜α τα καρδίας σ̌κίζ’
Και τον πόλεμον σκαλών’,
βασιλέαν παλαλών’

Η εγάπ’ πατρίδαν ’κ’ έχ̌’,
έν’ έναν ποτάμ’ που τρέχ̌’
Ούτε χρώματα τερεί
κι όλι͜α τα καημούς χωρεί

’Κι σαεύ’ μάναν και κύρ’,
στράταν ’κ’ έχ̌’ ούτε γεφύρ’
Πλούσιον και εφτωχόν,
γνωστικόν και παλαλόν

Η εγάπ’ πατρίδαν ’κ’ έχ̌’,
έν’ έναν ποτάμ’ που τρέχ̌’
Ούτε χρώματα τερεί
κι όλι͜α τα καημούς χωρεί