Ετελέθεν το τακάτ’

Το τακάτ’ ντο είχ̌ες σην ψ̌η σ’,
[γαρτάσ̌ι μ’ / Χρυσανθάκι]
πασ̌τάν πώς ετελέθεν!
[Όι! ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν!]
Επέρε σε -ν- ο Χάροντας
[γαρτάσ̌ι μ’]
εσέν πώς ’κ’ ελυπέθεν!
[Όι! ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν!]

Λέει σε κανείται ντ’ έζησες
[αηδόνι μ’]
ετελέθεν το ελάδι σ’
[Όι! ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν!]
Θα κλαινίζω τ’ αδελφόπα σ’
[αηδόνι μ’]
και όλεν το μιλέτι σ’
[Όι! ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]

Ετραγώδεσες για τη σεβντάν
[γαρτάσ̌ι μ’]
χαράντας, καημούς, πόνι͜α
[Όι! ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν!]
Εσύ ’κι θ’ ανασπάλκεσαι
[γαρτάσ̌ι μ’]
όσα κι αν δι͜αβαίν’νε χρόνι͜α
[Όι! ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν!]

Κλαίγ’νε σε τα ψηλά ραχ̌ι͜ά,
[γαρτάσ̌ι μ’]
τα πράσινα γιαζία
[Όι! ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν!]
Κλαίγ’νε σε κι όλ’ οι Πόντιοι
[γαρτάσ̌ι μ’]
με πόνο σην καρδίαν
[Όι! ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν!]