Το κρίμαν

Ατείντς εσέν π’ εγέννεσαν
μ’ ευτάς ατ’ς να πονούνε
Σαν τοι γονείς ’κι θα ευρήκ’ς,
θα αραεύ’ς ατ’ς, θα πονείς
όντες ατείν’ ’κι ζούνε
Μ’ ευτάς ατ’ς και πονούνε!

Το κρίμαν, το κρίμαν,
πολλά τρανόν το κρίμαν!
Όντες τη μάνα σ’ και τον κύρ’
που βάσανα για τ’ εσέν σύρ’
πλερώντς ατ’ς με το κρίμαν
Πολλά τρανόν το κρίμαν!

Ατείντς εσέν π’ ετράνυναν
καμίαν μη χατεύ’ς
Ό,τι ευτάς θα ευρήκ’ς κι εσύ
ατό ο Θεόν ’κι συγχωρεί
κι ατείντς θα αραεύ’ς
Τοι γονείς μη χατεύ’ς!

Το κρίμαν, το κρίμαν,
πολλά τρανόν το κρίμαν!
Όντες τη μάνα σ’ και τον κύρ’
που βάσανα για τ’ εσέν σύρ’
πλερώντς ατ’ς με το κρίμαν
Πολλά τρανόν το κρίμαν!

Το κρίμαν, το κρίμαν,
πολλά τρανόν το κρίμαν!
Όντες τη μάνα σ’ και τον κύρ’
που βάσανα για τ’ εσέν σύρ’
πλερώντς ατ’ς με το κρίμαν
Πολλά τρανόν το κρίμαν!
Πολλά τρανόν το κρίμαν! [...]