Ντό θα ευτάτεν την παράν

Κάτ’ επάθανε οι ανθρώπ’,
παράδες ’κι χορτάζ’νε
Για την παράν και μαναχόν
τ’ έναν τ’ άλλο θα σπάζ’νε

Ντό θα ευτάτεν την παράν;
Άκ’στεν εμέν τον Στύλον·
Εκεί οξ̌ουκά να θέκ’ς ατο
’κι κρούει απάν’ ο σ̌κύλον

Δι͜ακόσι͜α χρόνι͜α πα να ζουν
’κι θ’ εγροικούν καμίαν
πως τση ζωής το μεκατίρ’
’κ’ έν’ τση παράς δουλείαν

Ντό θα ευτάτεν την παράν;
Άκ’στεν εμέν τον Στύλον·
Εκεί οξ̌ουκά να θέκ’ς ατο
’κι κρούει απάν’ ο σ̌κύλον

Αρ’ για τ’ εείνο οι ανθρώπ’
θ’ έτον κι άλλον καλλίον
Ν’ εποίν’ναν τα ταφία τουν
σην μέση τοι χωρίων

Ντό θα ευτάτεν την παράν;
Άκ’στεν εμέν τον Στύλον·
Εκεί οξ̌ουκά να θέκ’ς ατο
’κι κρούει απάν’ ο σ̌κύλον