Κουτσ̌ή μελαχρινή

Ε! κουτσ̌ή μελαχρινή,
μόνασον με έναν βραδήν
Τ’ οσπιτόπο σ’ ντόισον έν’;
Η ψ̌η μ’ όλον τ’ εσόν έν’

Όθεν κέσ’ πάει τ’ αιγίδ’,
απ’ οπίσ’ πάει το τσ̌απίτσ̌’
Μανίτσα μ’, αράεψον
σ’ εμέναν κιορά̤ κορίτσ’

Το ποόπο σ’ έμορφον
fındık çubuğu gibi!¹
Για κλὼσ’ σ’ εμέν μερέαν
öyle durduğun gibi²

Τ’ ομμάτια μ’ ελέπ’ν’ ατο
Το καρδόπο μ’ λύεται
Το μικρόν τ’ εμόν τ’ αρνίν
σο χορόν ευρίεται

Τ’ αραπάς ι-μ’ το τεκίρ’
στρογγυλά κυλίεται
Σεβνταλίν παιδίν είμαι,
το καρδόπο μ’ λύεται

Η παντρεία μίαν έν’,
μίαν ους να υπαντρεύ’ς
Πέντε ημέρες χ̌αίρεσαι,
κλώσ̌κεσαι, ξαν πουσ̌μανεύ’ς