Όταν φεύ’νε ο κύρ’ κι η μάνα

Όταν φεύ’νε ο κύρ’ κι η μάνα
κι απομέν’νε τα παιδία
λες και ξεριζούται δέντρον
και τσακούνταν τα κλαδία

Αποξενωμένα ζούνε
χάται η αδελφοσύν’
’Κ’ είναι όπως έταν πριν
όλι͜α άμον έναν ψ̌ην

Λες και ’κ’ είν’ ας σ’ έναν μάναν,
λες και ’κ’ είν’ ας σ’ έναν κύρ’
Που η μάνα έτον η καμπάνα
και ο κύρ’ το μοναστήρ’
και -ν- άλλ’ έναν τα παιδία
όλι͜α είχανε χατίρ’

Όταν φεύ’νε ο κύρ’ κι η μάνα
κι απομέν’νε τα παιδία
Αποφεύ’ ο εις τον άλλον
κι ’ίν’ντανε αδέλφι͜α κρύα

Κι αν σο μέσον μπαίν’ συμφέρον
μπαίν’ απέσ’ και εχθροσύν’
’Κ’ είναι όπως έταν πριν
όλι͜α άμον έναν ψ̌ην

Λες και ’κ’ είν’ ας σ’ έναν μάναν,
λες και ’κ’ είν’ ας σ’ έναν κύρ’
Που η μάνα έτον η καμπάνα
και ο κύρ’ το μοναστήρ’
και -ν- άλλ’ έναν τα παιδία
όλι͜α είχανε χατίρ’