Ο αποξενωμένον

Όταν σύρ’νε σε σην άκραν
και αποξενών’νε σε
’Κ’ επορείς να παίρτς αέραν
και τα πόνι͜α τρώνε σε
Πώς να χάρεσαι τον κόσμον
όταν ’κι σουμών’νε σε;

Σα φτερά μ’ απάνω κρού’νε
ένταν και οι φίλ’ εχθροί μ’
Βρίζω εκείντς που δίχως λόγον
εφαρμάκωσαν την ψ̌η μ’
Και τη μοίραν που καρφών’ με
μ’ ένα ζαρωτόν καρφίν

Έχω τον καημό μ’ για φίλον
και τον πόνο μ’ γι’ αδελφόν
Έχ’νε μ’ αποξενωμένον
ως και οι ανθρώπ’ τ’ εμόν
Έρθα ξένος, φεύω ξένος
με παράπονον τρανόν