Kış Kış Tavuklar (Ξ̌ι, ξ̌ι, ξ̌ι τα κοσσάρι͜α)

Ο κύρη μ’ έτουν χοβαρτάς
κι εγώ είμαι το παιδίν ατ’
Να ’φτι͜άγω τα δουλείας ατ’,
να παίρω την ευχ̌ήν ατ’

«Ξ̌ι, ξ̌ι, ξ̌ι, ξ̌ι» τα κοσσάρι͜α
«Χάι! χάι!» τα πετεινάρι͜α
Λέγ’νε με σούκ’ και δέβα κα’
και σα πετεινολάλι͜α

Εγώ είπα ’το τη μάνα σ’,
εσύ πέει α’ τον κύρη σ’
Ο κύρη σ’ έν’ καλόκαρδος
’κι χαλάν’ το χατίρι σ’

«Ξ̌ι, ξ̌ι, ξ̌ι, ξ̌ι» για πέταξον
και κόνεψον σ’ ωμία μ’
Πουλί μ’, ατό το τέρεμα σ’
έκαψεν την καρδία μ’

Η σεβτά μ’ είπε «κλάδεψον,
εγώ θα ’φτι͜άγω φύλλα»
Κουρμπάν’ σα μαύρα τ’ ομμάτι͜α σ’
στέκουν άμον σταφύλια

«Ξ̌ι, ξ̌ι, ξ̌ι, ξ̌ι» για πέταξον
και κόνεψον σ’ ωμία μ’
Πουλί μ’, ατό το τέρεμα σ’
έκαψεν την καρδία μ’