Το νου μ’ έχασα για τ’ εσέν

Μάνα, τέρεν την έμορφον,
άι! τέρεν το πιτσ̌ίμ’ν ατ’ς
Άτσ̌απα ποίον παλληκάρ’
κείται απέσ’ σην ψ̌ην ατ’ς;

Που καλατσ̌εύ’ σε ’κι νυστάζ’,
π’ ελέπ’ σε ’κι κοιμάται
Και μετ’ εσέν που πορπατεί
ση χαμονήν πάει χάται

Το νου μ’ έχασα για τ’ ατέν
κι ο τόπον ’κ’ εχωρεί με
Παίρ’ με και πάει σον ουρανόν
σ’ ομμάτι͜α όντες τερεί με