Θάνατος να μη έτον

Σον τάφο μ’ όντες έρχ̌εσαι
άψον με το καντήλι μ’
κι ους να τελείται και τ’ ελάδ’
η ψ̌η μ’ ας ξελαφρύνει

Η ψ̌η μ’ άμον ελάφρυνεν
και -ν- άμον ελαρώθεν
Τα δα̤κρόπα σ’ σίτ’ έτρεξαν
’χολιάστεν ξαν ’ματώθεν

Τα δακρόπα τη μάνας ι-σ’
θολόν ποτάμ’ εγέντον
Σα μοιρολόϊα τσ’ έλεεν:
«Θάνατος να μη έτον»;