’Πάρθεν η Ρωμανία

Έναν πουλίν, καλόν πουλίν
εβγαίν’ από την Πόλην
Ουδέ σ’ αμπέλια εκόνεψεν
ουδέ σα περιβόλια
Επήεν και -ν- εκόνεψεν
σ’ Αγια-Σοφιάς την πόρταν
Έδειξεν τ’ έναν το φτερόν
σο αίμαν βουτεμένον
και σ’ άλλο το φτερόν αθε
χαρτίν βαστά γραμμένον
Ατό, κανείς ’κι αναγνώθ’,
κανείς ’κ’ εξέρ’ ντο λέει,
μηδέ κι ο Πατριάρχης μου
με όλους τους ποπάδες
Κι έναν παιδίν, καλόν παιδίν
πάει και αναγνώθει
Σίτι͜α αναγνώθει, σίτι͜α κλαίει
σίτι͜α κρούει την καρδίαν

♫

Αηλί εμάς και βάι εμάς!
’Πάρθεν η Ρωμανία!
Επέραν το βασιλοσκάμ’,
ελλάεν αφεντία