Ο ήλιον πάει σην μάναν ατ’

Ο ήλιον πάει ση μάναν ατ’,
μαυρομελανιασμένος
Φέρει και τραπεζώνει͜ ατον,
γάλαν και παξιμάδιν
Ο πρόσωπος ατ’ ’κι γελά,
απολογιάν ’κ’ εδώκεν

-Ντό έπαθες, νε γιόκα μου
κι εμαυρομελανιάστες;
Να μη με τ’ άστρα ’μάλωνες;
Να μη με το φεγγάρι;
Να μη με τον Αυγερινόν,
κανέναν λόγον είχ̌ες;

-Αηλί ντο είδαν τ’ ομμάτι͜α μ’,
τ’ οσημερ’νόν τη μέραν!
Αντίς αρνιά σπάζ’νε παιδιά,
αντίς πρόατα, μάνες
Αντίς κριάρι͜α τ’ άκλερα,
σπάζ’νε τα παλληκάρι͜α

Κι έναν παιδίν θα έσπαζαν,
κι η μάνα θε άλλο ’κ’ είχ̌εν
-Δίγω σας χ̌ίλι͜α πρόατα
και πεντακόσ̌ι͜α αρνόπα
Ας δίγω σας χ̌ίλι͜α φλουριά,
ατόναν μη λαλείτεν

Παίρ’νε τα χ̌ίλι͜α πρόατα,
τα πεντακόσ̌ι͜α αρνόπα
Παίρ’νε τα χ̌ίλι͜α τα φλουριά
και σπάζ’νε και ατόναν