Μάνα

Ποίος έν’ που ας σα μακρά
στράταν εκλώστεν κι έρ’ται;

Ξένος αν έν’ ας έρχεται,
καλώς έρ’ται και πάει
και συγγενός αν έρχεται
παρατιμώ και στείλω
και το παιδί μ’ αν έρχεται,
πουλίν ξενιτεμένον,
σην απαντήν ατ’ έρχουμαι,
ση στράταν ατ’ εβγαίνω

Νιά ξένος έρ’ται και δι͜αβαίν’,
νιά συγγενός εφάνθεν,
νιά το αρνί μ’ το μαναχόν
ας σα μακρά εκλώστεν

Τα ξένα και η ξενιτά̤
και η αροθυμία,
πικρόν νερόν τρεχούμενον
έπα κι εφαρμακώθα
κι εκάεν το καρδόπο μ’,
πουλί μ’, γιε μ’, κι εκόπεν η λαλία μ’

Και τ’ ομματόπα μ’ ’θόλωσαν
κι επέμ’ναν δακρωμένα
και δακρωμένα ’τέρεσαν
κι εσέναν επαρείδαν