Τυρα̤ννιμένον ψ̌ην

Ζωή, πέει με ντ’ εποίκα σε
κι έ͜εις με πονεμέντσα;
Γιατί ’κι δί’ς σ’ εμέν χαρά
την παραπονεμέντσα;

Ο κόσμος όλεν χ̌αίρεται
κι εγώ βασανισμέντσα
Θαρρείς κατάραν ερρούξεν
σ’ εμέναν την καημέντσα

Κανείται ντο τυρά̤νντσες με
κι εδέκες με τα πόνα̤
Δος και σ’ εμέν λίγο χαράν
σα υστερνά τα χρόνα̤